Veel mensen denken ten onrechte dat de belangrijkste strijd in de samenleving gaat tussen de rijken en de armen. Maar wat er echt aan de hand is, is dat de rijken proberen geld, middelen en status te veroveren van de nog rijkeren—en ze verbergen deze motivatie als bezorgdheid voor de armen. Je zag dit onlangs zelfs in New York, waar Mamdani er niet in slaagde om arme en arbeidersstemmen te winnen. Maar hij kreeg wel steun van de boven-middenklasse. Dan, als je naar de top van de inkomensschaal kijkt, draait de dynamiek weer om—de rijkste New Yorkers steunden eerder iemand als Cuomo. Dus veel van deze politieke strijd, vooral rond socialisme, wordt niet gedreven door de armen. Ze wordt gedreven door mensen die het goed doen, maar die boos zijn omdat ze niet aan de top staan. Het gaat minder om de 99% versus de 1%, en meer om de 9% versus de 1%. De onderste 90% maakt daar eigenlijk geen deel van uit. Ik lees We Have Never Been Woke van socioloog Musa al-Gharbi, en hij maakt een vergelijkbaar punt. Hij merkt op dat tijdens de Occupy Wall Street-protesten in de vroege jaren 2010, de meeste deelnemers witte, hoogopgeleide, boven-middenklasse mensen waren—mensen die objectief gezien het goed deden, maar die zich ergerden omdat ze in de top 10% zaten in plaats van de top 1%.

Volledige livestream hier: