Ik heb een lopende theorie dat de houding van een land ten opzichte van het roken van tabak je vertelt of het al dan niet is bezweken voor het liberale technocratische project. Roken is een van die dingen waar de data-gedreven managementconsensus - dezelfde die The Science™ heeft voortgebracht als een onfeilbare morele autoriteit - alles uit de kast heeft gehaald om niet alleen te ontmoedigen, maar het helemaal te elimineren. Het gebeurde allemaal heel snel. De algehele afwijzing van roken is nu zo verankerd in onze culturele ether dat het zeer wordt beschouwd als de enige echte Verlichte positie. Wat verbazingwekkend is, is hoe snel het gebeurde - schijnbaar in een enkele generatie. Het was een multi-pronged whole-of-society aanpak die een zeer strategische schaamcampagne omvatte (die afschuwelijke sigarettenpakjeslabels die misvormingen tonen) en elke andere beleidshebel in de governance toolbox. Het feit dat Frankrijk, van alle landen, deze zomer de buitengewone stap heeft gezet om roken in openbare buitenruimtes, waaronder parken en stranden, te verbieden, zegt alles. Eerst schamen ze je, dan belasten ze tabaksproducten tot het uiterste, en dan reguleren ze waar je kunt roken. En die ruimte begint uiteindelijk te krimpen - van slechts enkele buitenplaatsen, naar nu "slechts" deze hoek waar we je vertellen (in Singapore zetten ze kegels op waar je kunt roken als een onwaardige crackverslaafde, maar je kunt niet buiten de geschilderde doos op de vloer komen, en als je dat doet, word je uitgescholden als een kind dat buiten de lijntjes heeft gekleurd), en dan op een dag, naar helemaal nergens meer. Ik beschouw nu alleen de landen die een laissez-faire benadering van rokers hebben als de enige "echte" die nog over zijn. Het is een goede proxy voor de omarming van echte romantiek in een tijdperk van technocratisch management. Dit plaagt trouwens niet alleen liberale democratieën - zelfs plaatsen zoals de VAE en China krimpen steeds meer de ruimtes waar je een sigaar of sigaret kunt opsteken. Dat is waarom ik sommige delen van het Midden-Oosten en Zuidoost-Azië zo leuk vind. Ze voelen nog steeds als echte plaatsen - geen Disneyland-versies waar alles gemicromanaged is. Ze zijn nog steeds wild en vrij, niet aangeraakt door de managementrevolutie.