Iedereen wacht op de FOMC van juli, maar ik denk dat de marginale effecten van het beleid van de centrale bank al heel duidelijk zijn. Het is belangrijker om te kijken hoe de centrale bank en andere landen omgaan met de ineffectiviteit van economische indicatoren die door de versnelling van AI worden veroorzaakt. Het monetaire beleid van de Amerikaanse centrale bank is afhankelijk van een cruciale veronderstelling: Door de rente te beïnvloeden, beïnvloedt het investeringen en consumptie, en daarmee de werkgelegenheid en inflatie. Maar in het AI-tijdperk breekt deze overdrachtketen af. Ten eerste is er de afname van de renteoverdrachtmechanismen. Wanneer de belangrijkste investeringen van bedrijven verschuiven naar AI-systemen en algoritmische optimalisatie, is de gevoeligheid van deze investeringsbeslissingen voor rente veel lager dan die van traditionele investeringen in fabrieken en apparatuur. Ten tweede is er het dilemma van het inflatiedoel. Het inflatiedoel van 2% van de centrale bank is vastgesteld in de jaren '80 en weerspiegelt het technologische niveau en de kostenstructuur van die tijd. Maar in het tijdperk van de AI-revolutie, waar de marginale kosten naar nul neigen, kan 2% te hoog zijn. Ten derde is er het structurele paradox van het werkgelegenheidsbeleid. De nieuwe banen die door AI worden gecreëerd, en de traditionele banen die worden vervangen, hebben niet alleen een enorme kwantitatieve discrepantie, maar ook een enorme mismatch in vaardigheden. Dit betekent dat, ongeacht hoe de centrale bank het monetaire beleid aanpast, ze de aanstaande enorme werkloosheidsgolf niet kan stoppen; het traditionele concept van "volledige werkgelegenheid" moet opnieuw worden gedefinieerd. Vier, "goede deflatie" en "slechte deflatie" Traditionele economie beschouwt deflatie als een groot gevaar, omdat het vaak gepaard gaat met economische recessie en een schuldendeflatie-spiraal. Maar AI-gedreven deflatie kan van een andere aard zijn - "goede deflatie". Het kenmerkt zich door: kostenverlaging gedreven door technologische vooruitgang, gepaard met een stijging van het reële inkomen en de levensstandaard. Historisch gezien viel de prijsdaling tijdens de industriële revolutie onder deze categorie. Maar het probleem is dat het huidige beleidskader niet in staat is om "goede deflatie" van "slechte deflatie" te onderscheiden. De reactie van de centrale bank beschouwt nog steeds alle deflatie als een doel dat moet worden bestreden, wat kan leiden tot overmatige stimulering van het beleid en het accumuleren van bubbelrisico's in andere sectoren. Vijf, "lokale inflatie" en "lokale deflatie" Een laatste belangrijk punt is dat wanneer we de voortdurende daling van de prijzen van consumptiegoederen door technologische vooruitgang en werkloosheid zien, we tegelijkertijd ook lokale inflatie zullen ervaren door de voortdurende toename van AI-investeringsinfrastructuur. De centrale bank en de regelgevende instanties in andere landen zullen steeds machtelozer worden in deze situatie: versoepeling zal verdere investeringen aanmoedigen en speculatieve bubbels creëren, terwijl verkrapping de consumptie verder zal onderdrukken en de werkgelegenheid zal beïnvloeden. Daarom, ongeacht vanuit welk perspectief we het analyseren, zullen we waarschijnlijk in de nabije toekomst de centrale bank, deze kroonloze koning, in een ongemakkelijke situatie zien, waarbij zijn invloed geleidelijk afneemt.