Een heuristiek die ik nuttig heb gevonden voor het begrijpen (en schrijven) is een heuristiek die ik "1, 2, oneindig" noem. Wanneer ik een enkel voorbeeld van iets bestudeer, heb ik de neiging om te overgeneralizeren, vaak slecht. Het bestuderen van twee voorbeelden helpt enorm - ik realiseer me hoeveel van mijn overtuigingen slechts overgeneralisatie waren. Maar zelfs dan eindig ik meestal met overgeneralizeren (en gefocust zijn op) de verschillen. Bij het derde voorbeeld, als het opvallend anders is, merk ik meestal dat mijn brein internaliseert: oh, er is *veel* meer variëteit hier dan ik vermoedde. En ik word veel voorzichtiger. Bij het schrijven krijg je veel van de voordelen van dit patroon met slechts drie voorbeelden. Maar ik dacht aan "Trots en Vooroordeel" vanuit dit perspectief, en een van de dingen die zo geweldig zijn aan het boek is de ongelooflijke lange staart van voorbeelden. Er zijn tientallen romances in dat boek, en ze zijn bijna allemaal behoorlijk verschillend, zelfs wanneer ze slechts in een regel of twee worden opgeroepen. En de belangrijkste zes of zo romances worden verlicht door de andere minder gedetailleerde verhalen.

Ik ben behoorlijk geïrriteerd door de laatste post. Het is geschreven in de taal van sociale media advies :-(. Het onderliggende punt is, denk ik, heel interessant, maar ik hou helemaal niet van de toon. Misschien is het tijd voor onderdompeling in heel andere, minder dogmatische, culturen...