Dank aan leraar Ni Da voor het stimuleren van creatief denken~ Veel mensen bespreken de focus van Powell op 1. of hij te langzaam is (te langzaam met renteverhogingen + te langzaam met renteverlagingen); 2. of hij alles in eigen hand heeft. Ten eerste, laten we terugkijken: sinds Powell in 2018 aantrad, heeft de Amerikaanse economie een proces doorgemaakt van sterke groei naar de impact van de COVID-19 pandemie, en vervolgens naar een geleidelijke herstelperiode. Ondanks dat hij begin 2020, geconfronteerd met de pandemie, ongekende versoepelingsmaatregelen heeft genomen (zoals directe aankopen van bedrijfsobligaties en grootschalige kwantitatieve versoepeling), wat de financiële markten succesvol stabiliseerde, leidde het renteverhogingsbeleid van 2018 tot heftige schommelingen op de markt. Trump bekritiseerde hem toen openlijk als te agressief (maar Powell zelf vond dat hij te laat was met de renteverhogingen). Over het algemeen gezien, heeft Powell zich echter goed bewezen in crisisbeheer, maar of hij volledig capabel is in het aanpassen van beleid in reguliere tijden blijft controversieel, vooral als het gaat om het balanceren van inflatiecontrole en langdurige economische groei. Maar het handhaven van economische groei en prijsstabiliteit is niet alleen de taak en het doel van de Federal Reserve. Als we kijken naar de impact van monetair beleid versus fiscaal beleid op de liquiditeit, dan heeft monetair beleid (zoals renteverlagingen of -verhogingen) een directe impact op de marktliquiditeit door het aanpassen van rentetarieven en openmarktoperaties, wat snel en breed is, vooral in noodsituaties (zoals in 2020). Fiscaal beleid (zoals overheidsuitgaven of belastingverlagingen) heeft een meer indirecte impact op liquiditeit, omdat het goedkeuring van het Congres vereist, wat leidt tot vertraging in uitvoering, maar mogelijk groter van omvang is (zoals de stimuleringsplannen tijdens de pandemie). In de huidige context van een rente van 4,5%, kan een renteverlaging op korte termijn de risicobereidheid stimuleren, maar als het fiscale beleid wordt gecombineerd met grootschalige infrastructuurprojecten of subsidies, kan de impact op de liquiditeit duurzamer zijn. De combinatie van beide is cruciaal; alleen op monetair beleid vertrouwen zal waarschijnlijk niet voldoende zijn om de langdurige inflatiedruk aan te pakken. Met andere woorden, zelfs als er een nieuwe voorzitter komt, zijn de problemen niet eenvoudig op te lossen met alleen renteaanpassingen. Als Powell om politieke druk (zoals de invloed van Trump) zou vertrekken, kan de nieuwe voorzitter zijn stijl veranderen, maar interne meningsverschillen en datagestuurde beslissingen zullen de mogelijkheid van "alles in eigen hand" beperken. De onafhankelijkheid van de Federal Reserve komt voornamelijk tot uiting in twee aspecten: ten eerste, dat hun beslissingen niet direct worden beïnvloed door het Congres of de uitvoerende macht, en ten tweede, dat de vergaderingen van de FOMC en de dot plot een collectieve beoordeling op basis van data weerspiegelen, en niet de wil van een enkele leider (zoals blijkt uit de dagelijkse uitspraken van elke stemgerechtigde. Natuurlijk zijn er meningen die stellen dat Powell in staat moet zijn om andere stemgerechtigden te beïnvloeden om voorzitter te kunnen zijn, en dat is iets waar je alleen recht op hebt als je bij de Federal Reserve hebt gewerkt, dus dat heb ik niet). Dit evenwichtssysteem versterkt het vertrouwen van de markt in het beleid, maar kan ook leiden tot complexiteit in het beheer van verwachtingen. Voor de markt biedt deze onafhankelijkheid stabiliteit, maar kan ook leiden tot kortetermijnschommelingen door onvoldoende transparantie in de besluitvorming.