Te liczby są dobrze znane, ale wciąż szokują za każdym razem, gdy je widzisz. Wewnętrzne nierównowagi Chin czynią je tak ekstremalnym wyjątkiem. To ma znaczenie dla świata, ponieważ wewnętrzne nierównowagi kraju muszą zawsze być zgodne z jego zewnętrznymi nierównowagami, a oczywiście jego zewnętrzne nierównowagi muszą zawsze być zgodne z zewnętrznymi nierównowagami jego partnerów handlowych. Ponieważ bilans płatniczy musi zawsze się bilansować, zarówno wewnętrznie, jak i zewnętrznie, obie te tezy są koniecznie prawdziwe. Ale na tym się nie kończy. Biorąc pod uwagę rozmiar chińskiej gospodarki, zakres jej wewnętrznych nierównowag musi również być czynnikiem ograniczającym wewnętrzne nierównowagi reszty świata poprzez ich wpływ na odpowiednie zewnętrzne nierównowagi. To nie musi być koniecznie złe, ale z pewnością musi być zrozumiane przez każdego, kto chce zrozumieć inne gospodarki. Na przykład, jeśli grupa krajów wprowadza polityki, które zmuszają oszczędności krajowe do wzrostu powyżej inwestycji krajowych, tak długo jak są w stanie kontrolować swoje konta zewnętrzne, i tak długo jak przynajmniej niektórzy z ich partnerów handlowych tego nie robią, reszta świata musi "wybrać" oszczędzać mniej niż inwestuje. Istnieją dobre sposoby, w jakie może się to zdarzyć, i złe sposoby, ale musi się to zdarzyć. Podobnie, jeśli grupa krajów wprowadza polityki, które powodują, że ich produkcja rośnie szybciej niż ich PKB, a ich konsumpcja rośnie wolniej, tak długo jak są w stanie kontrolować swoje konta zewnętrzne, i tak długo jak przynajmniej niektórzy z ich partnerów handlowych tego nie robią, reszta świata musi "wybrać" mieć produkcję rosnącą wolniej niż PKB i konsumpcję rosnącą szybciej. Ponownie, istnieją dobre sposoby, w jakie może się to zdarzyć, i złe sposoby, ale musi się to zdarzyć. Chodzi o to, że żyjemy w wysoce zglobalizowanym świecie, w którym niektóre kraje decydują się na bardziej otwarte konta zewnętrzne, podczas gdy inne kraje (bardziej zdeterminowane, aby zachować suwerenność gospodarczą) decydują się na bardziej zamknięte konta kapitałowe. Jednym z konsekwencji jest to, że nie tylko te drugie mają większą kontrolę nad swoimi gospodarkami krajowymi, ale także wywierają znaczny wpływ na gospodarki krajowe tych pierwszych, ograniczając zakres polityk, które mogą realizować. To, jak wyjaśniła Joan Robinson, jest ostatecznie nie do utrzymania i musi w końcu prowadzić do załamania handlu globalnego, gdy ci pierwsi zdecydują się odzyskać kontrolę nad swoimi kontami zewnętrznymi. Jak ona (i większość ekonomistów w tamtych czasach) rozumiała, bardzo głębokie nierównowagi w bardziej otwartych gospodarkach nie są wynikiem "wolnego handlu", jak muszą wierzyć dzisiaj ekonomiści, ale są raczej wynikiem systemu handlowego, w którym różne główne gospodarki wybierają różne poziomy interwencji handlowej.