6 listopada 1935 roku inżynier Edwin Howard Armstrong stanął przed Instytutem Inżynierów Radiowych w Nowym Jorku. Jego praca nosiła prosty tytuł: „Metoda redukcji zakłóceń radiowych za pomocą systemu modulacji częstotliwości.” To, co ujawnił, było dalekie od prostoty. Armstrong wynalazł radio FM — sposób na dostarczanie dźwięku bez trzasków i szumów AM. Po raz pierwszy głosy i muzyka mogły być słyszane z oszałamiającą klarownością. To powinno być jego triumfem. Zamiast tego stało się jego zgubą. Armstrong nie był nowicjuszem w wynalazczości. Już wcześniej dał światu obwód regeneracyjny i odbiornik superheterodynowy, technologie, które uczyniły radio praktycznym i niezawodnym. Jednak każdy przełom wprowadzał go w konflikt z potężnymi korporacjami — AT&T, Westinghouse, a przede wszystkim RCA. FM zagrażało imperium RCA. Zainwestowali fortuny w AM i nie zamierzali pozwolić, by zostało przyćmione. Armstrong zbudował własną sieć FM na częstotliwościach między 42 a 49 MHz — rewolucja w toku. Jednak w 1945 roku, po intensywnym lobbingu, FCC przypisała pasmo FM do 88–108 MHz, natychmiast czyniąc system Armstronga nieaktualnym. Lata pracy zostały wymazane jednym pociągnięciem pióra. Nastąpiły gorsze czasy. Stacje FM zostały ograniczone do niższej mocy, co osłabiło ich zasięg. RCA promowało telewizję, podczas gdy Armstrong był ciągany przez niekończące się, niszczące procesy sądowe. Jego geniusz został pogrzebany pod presją korporacyjną i bataliami prawnymi. 31 stycznia 1954 roku, w wieku 63 lat, Armstrong — wyczerpany i złamany — napisał list pożegnalny do swojej żony, Marion. Następnie wyszedł z 13. piętra swojego mieszkania w Nowym Jorku. Jednak za każdym razem, gdy przełączamy się na FM, słyszymy jego dziedzictwo. Czyste dźwięki piosenki, czysty ton ludzkiego głosu bez szumów — to był dar Armstronga. Dał nam ciszę między hałasem. Historia mogła próbować go uciszyć, ale jego wynalazek wciąż za niego przemawia.