Oprichters zeggen dat ze vroeg feedback willen. Ze praten met klanten. Ze debatteren over ideeën. Ze verfijnen plannen. Ze stemmen teams op elkaar af. Geen van dat alles creëert informatie. De realiteit komt pas binnen wanneer iets extern je kan tegenspreken. Een gebruiker negeert het product. Gedrag blijft vlak. Een test faalt. Geld komt niet binnen. Tot dat moment is alles interne beweging. Oprichters hebben de neiging om de realiteit uit te stellen in plaats van deze volledig te vermijden. Ze stellen het moment uit waarop een beslissing als fout kan worden bewezen terwijl het nog gemakkelijk te veranderen is. Ze houden de realiteit buiten terwijl ideeën lichtgewicht en omkeerbaar zijn. Tegen de tijd dat de realiteit reageert, is er te veel werk verzameld voor feedback om schoon aan te komen. Dat is wanneer leren breekt. In het begin is het fout zijn goedkoop. Aannames zijn smal. Veranderingen zijn lokaal. Niemand hoeft iets te verdedigen. Je kijk bijwerken voelt natuurlijk aan. Later wordt hetzelfde signaal ontwrichtend. Roadmaps bestaan. Taal is verhard. Mensen zijn toegewijd. Identiteit is stilletjes gehecht. Feedback komt niet langer binnen als input. Het komt binnen als wrijving. Niets aan het idee is veranderd. Alleen de timing is veranderd. Dit is waarom oprichters blijven voorbereiden in plaats van te testen. Voorbereiding voelt verantwoordelijk. Uitstel lijkt doordacht. Beide worden beloond. Geen van beide produceert signaal. Je kunt weken in discussie doorbrengen zonder iets nieuws te leren. Je kunt klanten interviewen en met meer vertrouwen wegkomen zonder nauwkeuriger te zijn. Je kunt een team rond iets afstemmen dat nooit weerstand heeft ondervonden en overeenstemming verwarren met vooruitgang. Al het dit stelt contact uit. De kosten van fout zijn zijn niet vast. Ze worden bepaald door wanneer je het ontdekt....