Założyciele mówią, że chcą uzyskać opinie na wczesnym etapie. Rozmawiają z klientami. Debatują nad pomysłami. Udoskonalają plany. Zgrupowują zespoły. Żadne z tego nie tworzy informacji. Rzeczywistość wkracza tylko wtedy, gdy coś zewnętrznego może cię skontrować. Użytkownik ignoruje produkt. Zachowanie pozostaje płaskie. Test się nie udaje. Pieniądze się nie pojawiają. Do tego momentu wszystko to wewnętrzny ruch. Założyciele mają tendencję do opóźniania rzeczywistości, zamiast jej unikać. Odkładają moment, w którym decyzja może okazać się błędna, gdy wciąż łatwo jest ją zmienić. Trzymają rzeczywistość na zewnątrz, gdy pomysły są lekkie i odwracalne. Kiedy rzeczywistość reaguje, zbyt wiele pracy się nagromadziło, aby opinie mogły dotrzeć w czysty sposób. Wtedy nauka się łamie. Na początku bycie w błędzie jest tanie. Założenia są wąskie. Zmiany są lokalne. Nikt nie musi niczego bronić. Aktualizacja swojego poglądu wydaje się naturalna. Później ten sam sygnał staje się zakłócający. Istnieją mapy drogowe. Język się utwardza. Ludzie są zaangażowani. Tożsamość cicho się przywiązuje. Opinie nie przychodzą już jako wkład. Przybywają jako tarcie. Nic w pomyśle się nie zmieniło. Tylko czas się zmienił. Dlatego założyciele wciąż przygotowują się zamiast testować. Przygotowanie wydaje się odpowiedzialne. Opóźnienie wygląda na przemyślane. Oba są nagradzane. Żadne nie produkuje sygnału. Możesz spędzić tygodnie na dyskusjach, nie ucząc się niczego nowego. Możesz przeprowadzić wywiady z klientami i wyjść z większą pewnością, nie będąc dokładniejszym. Możesz zgrupować zespół wokół czegoś, co nigdy nie napotkało oporu i pomylić zgodę z postępem. Wszystko to opóźnia kontakt. Koszt bycia w błędzie nie jest stały. Ustalany jest przez to, kiedy się o tym dowiesz....